Osadnictwo na terenie Żuław istniało już najprawdopodobniej w epoce brązu. Następnie wieki nie przynosiły zwiększenia osadników z powodu trudnych warunków naturalnych. Bagienne tereny oraz ciągła możliwość powodzi skutecznie odstraszały potencjalnych osadników. Zmieniło się to pod panowaniem krzyżackim. Zaczęli oni osuszać tereny, budować wały i kanały. To sprawiło, że teren Żuław zaczynał się zaludniać. Zaczęto wycinać lasy i uprawiać ziemię.

Już w XV wieku na mieszkańców został nałożony obowiązek melioracji terenów. W XVI wieku na Żuławy przybyli z Niderlandów mennonici, którzy osiedlając się tutaj przynieśli ze sobą swoje tradycje i kulturę. Poza nimi na Żuławach funkcjonowała wiele innych kultur jak: pomorska, krzyżacka, niemiecka, polska a po II wojnie światowej także ukraińska, którą przynieśli przybysze z południowych krain przedwojennej Polski.

Koniec II wojny światowej okazał się katastrofą dla Żuław. W 1945 roku wycofujące się wojska niemieckie zniszczyły większość wałów przeciwpowodziowych oraz pomp, co spowodowało zalanie tych terenów. Lata powojenne były czasem ogromnego wysiłku włożonego w osuszanie ziem żuławskich, na które zaczęli przybywać osadnicy z głębi kraju.