Formy ochrony przyrody na terenie objętym Projektem Żuławskim.

Żuławy Wiślane należą do Pobrzeża Gdańskiego, obejmują rozległą równinę deltową Wisły położoną pomiędzy Mierzeją Wiślaną na północy, Wzniesieniami Elbląskimi na wschodzie, Pojezierzem Kaszubskim i Iławskim na zachodzie i południu.

Osadnictwo na terenie Żuław istniało już najprawdopodobniej w epoce brązu. Następnie wieki nie przynosiły zwiększenia osadników z powodu trudnych warunków naturalnych. Bagienne tereny oraz ciągła możliwość powodzi skutecznie odstraszały potencjalnych osadników. Zmieniło się to pod panowaniem krzyżackim. Zaczęli oni osuszać tereny, budować wały i kanały. To sprawiło, że teren Żuław zaczynał się zaludniać. Zaczęto wycinać lasy i uprawiać ziemię.

Poldery to tereny, które kiedyś były dnem morza, jeziora lub rozlewisk rzecznych. Dokładnie jak te w delcie Wisły, na Żuławach, które są największymi polderami w Polsce. Poldery zazwyczaj są zabezpieczone przed zalaniem systemem grobli i wałów, są także stale osuszane za pomocą różnego rodzaju pomp. Poldery to bardzo dobre tereny pod uprawy, ze względu na żyzność gleby i jej korzystną strukturę.

Żuławy Wiślane, to region o wyjątkowych walorach dziedzictwa kulturowego, krajobrazowego i przyrodniczego co podkreśla jego walory turystyczne, jednocześnie uznany za region kraju najbardziej zagrożony powodzią. Położony w delcie Wisły obejmuje najbardziej rozległą depresję w skali kraju (ok. 28% ogólnej powierzchni delty czyli 454 km2). Pas terenów depresyjnych, szczególnie istotnych dla problemów powodziowych, ciągnie się po południowej stronie Martwej Wisły, Szkarpawy oraz rzeki Elbląg i Jeziora Drużno.